ENG – Frederik Lizen (°1986, Mortsel) uses the city of Antwerp as a studio, appropriating non-spaces or grey areas in the public space as his canvas. His colourful work, preferably painted on wooden fences securing construction sites, stimulate a dialogue and converge the private act of looking with public habits of a broad audience. This process works both ways. In addition to the vision, expression and background of the artist, the works are also determined by the city itself. Along with the fact that he does not start on a blank canvas, Lizen intentionally leaves his paintings untouched for longer periods of time, subjecting the piece to external factors. It provides the artist with a certain kind of freedom, making his best artistic decisions outside by ‘quickly looking left, right, straightforward’. By removing his work from the street, the artist changes the initial short-term function of the wooden panels into something with a more permanent nature.
At the other hand, the artist feels a strong need to escape the city, fleeing towards the countryside where he consistently observes his surroundings, which results in series of work on paper. This paradoxical approach is what defines Lizen’s body of work, which consists both of large monumental paintings and smaller work on paper, each strongly determined by the surroundings in which they are created.
To conclude, the artist uses language, slang, typography and puns; but also animals, as an essential part of his compositions to provide his work with multiple levels of interpretations and to talk about current issues, mankind and human behaviour with humour and irony.
Text by: Lien Craps 2020
ENG – Frederik Lizen (BE, °1986) Public paintings, August 2018
Looking for an artist studio:
Dear resident
My name is Frederik Lizen, Visual artist in Antwerp.
Through this way I am looking for a studio/workshop.
If you would have a spare backhouse, warehouse or workplace at your disposal, I would be interested in using it for my activities as an artist.
Yours sincerely,
Frederik
Frederik, dressed in a yellow raincoat, is riding a bicycle along the tramway tracks of the Provinciestraat. On the luggage carrier: a shopping bag with paint and brushes. An average morning in an average town. Frederik stops at a letter box of a large building, he fingers the above-mentioned flyer out of his coat pocket and glides it through the slit. He parks his bike at the end of the street. He slowly walks towards the wooden chipboards of a delimited area. There, having no studio, the work will start en plein public. In an extremely precise way, he places the shopping bag against the board. He changes the raincoat for a grey, inconspicuous jacket and takes a white roller from the bag. ‘Now I’m making the association with a whiter,’ he says. ‘I am an actor of public space.’
The expectation begins. A quarter of an hour, twenty minutes during which Fre cautiously takes possession of the public space. His mere presence is enough to do so. A kind of tension is created in the air, something is sparkling. A man walks by, giving Fre a dubious glance. ‘Make something beautiful out of it!’
Spilling is illegal
A police car passes by. Fre pretends they do not exist. ‘I have to be careful not to spill. Spilling is illegal. These policemen drive by and watch carefully. ‘What is that guy doing there?’ Someone who spills can’t be a professional and they pay attention to that. For in that case, I am no longer an artist, but a vandal.’
Using a roller, he covers the wooden boards with white paint. ‘Is that graffiti?’ asks a woman pressing her handbag against her body. ‘No, no,’ says Fre, ‘that’s my job.’ A large part of the work consists of reassuring, convincing, impressing, bluffing, lying, explaining and dodging. Social interaction is part of the work and, according to Lizen, increases the concentration.
Having no studio, Frederik Lizen is a modern-urban open-air artist. In his own words: a pleinpublicist. At different locations in Antwerp, works of him can be seen in a half- finished condition. ‘I’m still working on those.’
Time, but also the city and its inhabitants are contributing to the changeable panels. Sometimes a tag appears on one of the boards Lizen is working on, or workers move the panels, thus creating a strange collage.
‘Write Vlaams Belang, Write Vlaams Belang!’ calls one of the workers of the construction site. It is the associations and social interactions that animate and refresh the work. The lack of time (although Lizen waits a quarter of an hour before starting, he often spends less than half an hour at the same place) creates a separate form of concentration. He doesn’t have much time to think about the strokes he makes. He adjusts something here and there, scratches away a piece of paint with his fingernails. He may paste a magazine on it. In all this, intuition is his main force.
The best decisions in my paintings are made between carefully looking left and right, straight forward.’
The question is not whether Lizen’s work is ever finished. It disappears, changes, decays. As soon as in Frederik’s feeling a work is completed, a new stage will start. Frederik Lizen will have to search for the owner of the yard. If he wants to collect the work, he will have to discuss property. Can he replace the painted panels by empty ones? How much do these boards cost? Is it possible to take them out without them getting damaged? Will he get an authorisation, or will he get a fine?
Since 2014, the works of En Plein Public have been a steady value in the Antwerp street scene. But until recently the identity of the maker was impossible to sort out.
Jean ai assez
On the 26th of August 2018, Lizen held his own public vernissage. He distributed posters on which could be read his own name, albeit in small letters. That Sunday afternoon, he varnished the 20.5 works he created in the Pelikaanstraat. On view from the 26th of August for an indefinite period of time. There is no alcohol, because alcohol is prohibited around the station. The two hundred meters wall of works near the station carries titles such as: Katapult, Rope Skippers, and Jean ai assez. Lizen’s humour is the humour of the employees working at Belgian Rail or BPost. Civil servant humour. A result of the interaction with residents, with the city and with geo-local politics. It is work that makes people grin.
Six of those 20.5 works are now on display in the Verbeke Foundation. Running and drinking, zien en gezien worden, today’s coat. The works were created in the hot summer of 2018, and this heat can be felt.
Eventually, Lizen finds a studio in the warehouse of a cool store installer. But when I visit him there, he is sad and depressed. ‘It doesn’t work. I must do it outside. I can do some research here and experiment with paint, but if I want to make good work I must go outside. In order to make good work, there must be an audience. ‘
Text by: Vincent Van Meenen, 2018
ENG – Frederik Lizen is well known for his projects in public spaces that he creates under the pseudonym ‘En plein public’. Appropriating grey areas of the city, his work primarily takes form of colourful interventions painted on wooden fences securing construction sites. Using the streets as his studio, Lizen works in dialogue with the city, highlighting its social and urbanistic issues in a playful and witty manner. Another part of Lizen’s body of work consists of small work on paper created during his temporal escapes from the city. His series of landscapes made in arteventura catches the key features of the surroundings, with its hills and oddly gnarled cork trees. The dark silhouettes of the trees and sharp composition angles create a cinematic impression. The drawing titled Arena (2021) is a sketch of a monumental painting created by Lizen on one of the wooden panels in Aracena. Its abstract shapes evoke the images of a panopticon and refer to the architecture of the local bullfighting arena.
Text by: Ekaterina Vorontsova, 2022
NL – Niet alle kunstenaars gedijen bij een gestructureerd kunstenaarsbestaan, waarin de studio dient als een al dan niet magisch toevluchtsoord waarin het allemaal maar moet gaan gebeuren. De Vlaamse kunstenaar Frederik Lizen, die sinds 2010 werkt onder het synoniem En plein public, werkt het liefst buiten. Meestal in een stedelijke context in Antwerpen, waar hij woont en werkt. Daarbinnen is hij vooral geïnteresseerd in de non-spaces — loze, non-functionele openbare ruimtes — en andersoortige grijze publieke ruimten. Zijn kleurrijke werken schildert hij bij voorkeur op de houten hekken die bouwplaatsen afschermen van de buitenwereld, in feite het tegenovergestelde van een leeg canvas. Soms neemt Lizen het concept van ‘en plein air’ letterlijker en vlucht hij naar het platteland, waar hij zijn gebruikelijke modus operandi — het gebruik van spuitverf, inkt, collage en acryl op monumentale panelen — verruilt voor het meer klassieke en kleinschalige gebruik van aquarel en krijt op papier. De kunstenaar heeft wel degelijk een atelier, maar dat beschouwt hij eerder als een laboratorium voor experiment en de opslag van materialen. Misschien is zijn echte atelier het gigantische bouwterrein aan de Pelikaanstraat in Antwerpen, waar hij een afspraak maakte met de projectontwikkelaar zodat hij een honderdvijftig meter lange muur aan multiplex panelen mag beschilderen.
Als kunstenaar begeeft Lizen zich tussen twee werelden waar hij zich allebei niet volledig in thuisvoelt: de hedendaagse schilderkunst en de wereld van graffiti. Hij verkiest het werken in de publieke ruimte omdat zijn werken daardoor letterlijk gaan leven. En juist die veranderlijkheid en spontaniteit zijn een essentieel onderdeel van het werk van de Antwerpse kunstenaar. Zodra een werk achtergelaten wordt in de buitenlucht verliest Lizen er de controle over. Het werk is niet alleen onderhevig aan weersomstandigheden, maar ook aan (straat)kunstenaars en dronken studenten die zijn werk overschilderen of de politie die zijn werk zandstraalt of verwijdert — zoals het geval was toen hij in een kritisch werk over George Floyd ook elementen toevoegde die verwezen naar de Belgische politie, om aan te geven dat het niet enkel een Amerikaans probleem is. Die maatschappijkritische insteek is tekenend voor zijn thematiek, vaak met een goede dosis humor. En juist de beperkingen van het werken in de stad dwingen de kunstenaar om snel te werken met een beperkt aantal materialen. Hij ontwikkelde daardoor een specifieke beeldtaal.
De bewuste en onbewuste aanpassingen van zijn werk maken een wezenlijk onderdeel uit van zijn werkproces. In veel gevallen komt Lizen na een tijdje terug naar een bepaald werk om verder te werken. Van het werk met de tekst ‘I can’t breathe’ bleef weinig over na ingrijpen van de politie, maar de overgebleven verflagen gaven het paneel ineens een abstracte kwaliteit. Lizen verkocht het werk vervolgens aan een verzamelaar. Door het werk uit de publieke ruimte naar een white cube te tillen krijgt het meteen een nieuwe context. Maar de kunstenaar bepaalt zelf welke werken een kunstcontext krijgen en welke werken eindigen in een afvalcontainer. Het werk van Lizen vertegenwoordigt eigenlijk een zeker democratisch ideaal: hij nodigt mensen uit om te interveniëren en dat stopt niet bij het maakproces. Hij vertelde in een interview met het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen dat een koper van zijn werk de vrijheid heeft om er naar believen mee door te werken. Lizen: “Als een werk verkocht wordt, kan de eigenaar er zijn zin mee doen: een kast maken of zo… Voor mij is de tentoonstelling dus geen eindstadium.”
Lizen rondde onder meer een Arteventura residentie af in Andalusië en toonde zijn werk onder meer in SMAK tijdens de Biënnale Van België en in de Verbeke Foundation.
Tijdens Art Rotterdam is het werk van Frederik Lizen te zien in de Solo/Duo Section, gepresenteerd door Geukens & De Vil.